Bessaxd

Leśne Królestwo. Siedziba leśnych elfów. Zupełnie odmienna od pałacu lorda Elronda w dolinie Rivendell. Bardziej ciemna, tajemnicza, kryjąca w sobie coś co budziło lęk i respekt. Krasnoludy czuły się tu bardzo nieswojo. Wszyscy członkowie kompanii niecierpliwie czekali na wynik rozmowy króla elfów z Thorinem. Starsze krasnoludy doskonale znając upartość swego księcia były świadome tego, że w starciu z wyniosłym i pysznym Thranduilem ich obecna sytuacja może się jedynie pogorszyć. Jednak młodsi nadal mieli nadz

Fili prychnął zatrzymując się w miejscu. Gnał za umykającą w las Amlirene, ale w gęstniejącym mroku szybko ją zgubił. Zdenerwowany cofnął się parę kroków i rozejrzał po baldachimie tworzonym przez czarne powykręcane gałęzie ze śladami pleśni na chropowatej korze. Zaklął. - Amlirene! – krzyknął, ale jego głos ugrzązł gdzieś w przesiąkniętym rozkładem powietrzu. Jego ciało ogarnęło dziwne otępienie i jak gdyby nigdy nic, zawrócił do kompanów,

Amlirene rozejrzała się po ogrodzie Beorna i po chwili dostrzegła jasną czuprynę krasnoluda, którego szukała. Czując ponaglenie w duszy ruszyła w jego stronę. - Fili! - Tak? – Blondyn odwrócił się spoglądając na nią oczami, które w blasku słońca zajaśniały niczym szafiry. - Ja… - zająknęła się czując jak oblewa ją rumieniec. Przeklęła swoją nieśmiałość i lekko chyląc głowę ku ziemi rzekła – Musimy porozmawiać. - Stało się c

Z początku nie czuła nic. Najzwyczajniej w świecie otworzyła oczy, jak co dnia chciała skoczyć na równe nogi i pobiec. Ciało powiedziało „nie!” Opadła bez sił na siano i cicho jęknęła. Ból przypomniał jej o kolejnym bólu, cierpieniu, męce... - Amlirene, jak się czujesz, moja droga? - Gandalf? - spytała niemrawo, a z odmętów mgły wyłonił się zarys czarodzieja siedzącego przy niej. Oparty o ścianę palił fajkę i puszczał kółka z dymu. - Co to za pora dnia lub nocy? -

- Wiesz, że aby móc zostać w moim domu jesteś zobowiązana opowiedzieć historię, która mnie zaciekawi – zagrzmiał głębokim głosem Beorn. Amlirene spojrzała w jego ciemne oczy nie zdradzające żadnych złych zamiarów i lekko spuściła głowę przez moment zastanawiając się nad tym co mogłaby opowiedzieć. Chyłkiem spojrzała na kompanię, która zdawała się zajęta swoimi sprawami i westchnęła. - Daleko na zachód od samotnego szczytu zwanego Górą lub Ereborem znajdow

- Co potrafisz robić? Jaką bronią władasz? Wolisz miecz czy łuk, jak zniewieściałe elfiątka? - Thorin'ie... - ostrzegawczo mruknął Gandalf. - Sztylety i miecz, choć nienajgorzej strzelam też z łuku - odpowiedziała cicho, lecz pewnie patrzyła w zimne oczy dowódcy. - Dlaczego akurat sztylety? - Wybrałam je podczas...eee...po prostu wybrałam. - Podczas...? - Wystarczy tej paplaniny! - z miejsca zerwał się rosły krasnolud z tatuażami. - Ruszajmy! Thorin zmierzył stojącą przed nim elfkę badawczym wzrokiem i wzruszył

Ból rozsadzał głowę odbierając jasność myślenia. Chłód zdążył przeniknąć zziębniętą skórę. Krew sączyła się przez poszarpane ubranie, a żelazne kółeczka rozprutej kolczugi wbijały się w zasychające rany. Lodowata woda lizała nogi, z których wcześniej zdążyła porwać buty. Nadzieja znów okazała się być złudna.... - Pomóżcie mi, chłopcy - miły dla uszu głos odbił się echem od skał. - Tam rzeczywiście

Kompania w milczeniu pokonywała strome zbocza gór. Od samego ranka lał deszcz, który nie zamierzał zbyt szybko ustąpić. Thorin prowadził swoich towarzyszy ścieżką wiodącą przez górski łańcuch i choć przekleństwa cisnęły mu się na usta, nie mówił nic. Zerknął na swych siostrzeńców, którzy mozolnie podążali za nim przemoknięci do suchej nitki i zziębnięci. Fili trącił porozumiewawczo młodszego od siebie brata. - Czego chcesz? - fuknął ciemnowłosy krasn